KENDİNLE BAŞBAŞA

Kendinizle baş başa kalmayı sever misiniz? İçinizden gelen sesleri, etrafınızda kimse olmadığında enine boyuna düşünüp tartma ihtiyacınız olur mu?
Biz insanlar sosyal varlıklarız. Yıllar boyu bizlere yalnız kalmanın kötü bir şey olduğu ve milletçe tüm temennilerimizi hep birlikte olmanın mutluluğuyla anlatıldı. Elbette ki bir arada olmak bir şeyler
paylaşabilmek oldukça güzel. İnsanı hayata bağlayan etkileşim, konuşabilmek, başka birilerini yakınında hissedebilmektir. Fakat biraz da yalnız olmanın bize neler katacağından bahsetmek isterim.
Kendimizle baş başa kalmak, toplum içinde kendimize ifade edemediğimiz tarafımızla yüz yüze gelmek de bir o kadar faydalıdır. Birey olmanın, tek başına da bu hayatta var olabileceğimizin kendimize kanıtıdır. Tek başına zaman geçirdiğinizde neler yaparsınız? Mesela biraz yürüyüş ya da bir kafede oturup bir kahve içebilmek size ne hissettirir? Eminim bunu çok sık yapanlarınız da vardır ne zamandır tek başıma kalamıyorum diyenleriniz de vardır. Bir keresinde bir arkadaşım çocukları olduktan sonra hiç tek başına kalamadığından bahsetmişti. ’Tek başına sinemaya gitmek, bir şeyler yapmak için can atardım’’ demişti. Bu beni oldukça etkilemişti. Aslında hepimizin belli zamanlarda yalnız kalmaya ihtiyacı var. Bu ruhumuz için de zaman zaman faydalı. Kendi özel alanlarımızda kalabilmek, kendine zaman ayırabilmek o kadar kıymetli ki. Eşimiz de olsa çocuklarımıza dönüşümlü zaman ayırarak zamanımızın en azından belli bir kısmını kendimize ayırmalıyız. Biraz tazelenmek, kendimizi dinlemek, hayattaki beklentilerimiz üzerinde biraz düşünmek, içinde bulunduğumuz yaşın güzelliklerine şükredip yaşadığımız hayatın değerini kendimize hatırlatmak hepimize iyi gelecektir.

Küçük çocuklu anneleri ayrı tutuyorum dünyaya gelen bir varlığın sorumluluğu belli bir süre hayatımızın belli bir kısmını sadece ona ayırarak geçirebilmek tabiî ki bu normal bir durum ama sorumluluk bir nebze olsun gevşediğinde kendinize bu zamanı yaratın. Kendinizi yenileyip tazelemezsiniz ailenize de verimli, anlayışlı, odaklı olamazsınız. Bunu sadece dışarıya çıkmak olarak düşünmeyin sevdiğiniz bir filmi izlemek, okumak isteyip bir türlü okuyamadığınız bir kitaba ayrılan
zaman bile sizi içinde bulunduğunuz günlük aktivitelerden bir nebze olsun uzaklaştıracaktır. Kendimizi takdir edebilmek, bu zamana kadar yaptıklarımızı, neler başardıklarımızı bundan sonra neler yapmak istediğimizi bilmek, bununla ilgili kendimize yeni hedefler belirlemek geleceğe dair içimizde umut da oluşturacaktır. Bu zaman zarfında da pozitif cümleler kullanarak, neleri yaparsam hangi davranışlarımı istediğim şekilde değiştirebilirsem, hangi sevmediğim alışkanlıklarımdan uzak kalırsam bana daha faydalı olur diye ufak notlar alırsak bu ayırdığınız küçük zamanlardan verim alabiliriz.

Kendi ruhumuzu beslemezsek sevdiklerimizi de körelmiş duygular ve monoton ruh halimizle besleyemeyiz. Unutmayalım ki Çocuklarımızın anlayamaz diye düşündüğümüz her duygu durumunu hissediyorlar eğer bir ebeveyn bu olumsuz duygu durumlarını alışkanlık haline getiriyor ama ben çocuğuma bunu belli etmiyorum dese de bunun büyük bir yanılgı olduğunu belirtmek isterim. Bu sürekli maruz kalınan duygu durumu, onların da kendi benliklerinde zamanla değersizlik duygusu
oluşturabilir. Siz kendinize bir şeyler katın ki, onlar da ebeveynlerinden almaları gereken sevecen, pozitif duygu durumunu modelleyebilsin. Çocuklar söylediklerimizden çok yaptıklarımızı, davranışlarımızı örnek alırlar.

Hepinize mutlu günler..