Merhabalar,
Son zamanlarda etrafımda duyduğum üstünde tekrar düşünme ihtiyacı hissettiğim bir konuyu sizinle paylaşmak istiyorum bu yazımda..Spesifik ya da konuşulan herhangi bir konuda kullanılıyor..’Ne kadar sensin’?
Yani..Biz,biz değil miyiz.Kaç taneyiz aslında? Etrafımızdakiler hepsini tanıyor mu..Gizli yüzümüzü alacakaranlıkta mı çıkarıyoruz kalabalıklar içinde mi..Yok korku filmi senaryosu değil merak etmeyin..:))Yalnız kaldığınızda farklı bir ‘siz’le karşılaştığınız oluyor mu mesela ..Olaylara etrafınızda insanlar varken verdiğiniz tepkilerle yalnızken ki verdikleriniz aynı mı?
Bizler yani insanoğlu toplum tarafından kabul görme,bir topluluğa ait olma,sevilmeme korkusu ,toplumdan dışlanabilme ihtimali gibi nedenlerle olduğumuzdan farklı davranabiliriz.Bu bizim ‘yalnızlık korkusu’diye adlandırdığımız genel bir olgudur. burda şunu sorabiliriz :tüm bu dışarıdan görünen yani sosyal çevrendeki ‘sen’ ne kadar ‘gerçek sen ’ sin..Kendine duygularına ne kadar samimisin..Bir konu hakkında fikrini beyan etmek istediğinde aklına hayır demek geliyorken sana evet dedirten güç seni ne kadar etkisine almış durumda bu önemli..Elbette ki hayatta hepimizin kendi doğruları var..Yalnız kaldığımızda bu duygularla başbaşa kaldığımızda hala kendimize samimiyetimizi koruyorsak kısmen doğru yoldayız demektir..Biliyorsunuz ki dilimizle söylediklerimiz zamanla duygularımızı,duygularımız da düşüncelerimizi etkileyebilir kısacası zihnimizi kandırabiliriz bu bilimsel bir gerçek..Peki özbenliğimizle sık sık düşünce zıtlığına giriyorsak ,sosyalleşme korkusuyla her sıkıştığımızda kendimize yabancılaşıyorsak işte burda tehlike sinyalleri çalıyor demektir..Bundan kastettiğim,çoğunlukla etrafımıza kendi düşüncelerimizi söylemekten kaçınmak,sık sık duygularımızın aksi şekilde davranmaktır.. Bu durumların sıklaşmış olması, kendi benliğimize samimiyetimizden uzaklaşarak gerçek benliğimiz yerine oluşturduğumuz ‘ideal benlik’ teki konfor alanına kaçmak demektir.Bu ideal benlik bizim aslında ‘olmasını istediğimiz’gizli taraflarımızdır.Yani arkadaş grubunuzda konuşulan bir konuda size fikrinizi olduğunuzdan tam tersi şekilde beyan ettirendir bu ideal benlik..Bunun altında dilimizin söylediğinden çok farklı nedenler olabilir zihnimizin geçmişten getirdiği..
Bu zaman zaman bizi güdülemek adına faydalı olabilir sizi motive edebilir gelişmek,daha iyisini yapabilmek ya da rekabetle başarı faktörleri gibi ..fakat durumun sıklığı zamanla size de zor gelebilir..Daha önce hiç bir konu hakkında fikriniz sorulduğunda konuya vakıf olmadığınızı dürüstçe söylemek yerine lafı dolandırıp ’ hayır bilmiyorum’ demekten kaçındınız mı ya da geçmişinizle alakalı bir konuda olmamış bir konuyu olmuş gibi anlattınız mı..Bunlar işte sakladığımız yönlerimizin kalın duvarlarıdır sevgili okur..Bazı istisnai durumlar da olabilir zorunda kaldığımız sonradan kendimize itiraf ettiğimiz..Bu nokta; insan olmanın verdiği en iç huzurlu durumlardan biridir. Zaman zaman duygularımızla hareket ettiğimiz durumların getirdiği sonra mantığımızın son dakika yetişemediğini hissettiğimiz olaylar ve durumlarla da karşılaşabiliriz elbette fakat mesele bu durumun ne kadar devam ettirilebildiğidir.Çelişkinin farkedilip kendine yapılan itirafın en güzel zamanda olmuş olmasıdır meselenin hazzı.
Aslında biz gerçekten biz olduğumuzda en başta kendimize samimi olup ‘gerçek’olduğumuzu hissedip kendimizi daha bir ‘ben’gibi hissetmez miyiz..Kimse için değil önce kendimiz için..Söylemek istediklerimizi ya da yapmak istediklerimizi etrafımızdan onay görmeyeceğiz diye yapmayarak her konuda ve fikirde rüzgarın yaprakları yerinden oynatması gibi ordan oraya sürüklemesi sizi hep farklı duygu geçişlerinde kaybetmez mi?Biz ne kadar biz oluruz ki..Kendimizle başbaşa kaldığımızda aynada gördüğümüz yüz gün geçtikçe yabancılaşırsa bize?
İnanın ‘ben’ gerçekten kendime samimi olduğumda benim..Siz de öyle..
İyi Haftalar
